BMW Sport

To już nie można mieć kryzysu wieku?

Daniel- na Ciebie tez przyjdzie czas- gwarantuje Ci to.
Ale na razie - bawcie sie chlopaki

Daniel- kazda "promocja" kiedys sie konczy i trzeba sobie zabezpieczyc dalsze "funkcjonowanie firmy"...

rodzice na 99% nie dozyja naszych starych lat... niestety.
A dobrze wychowane dzieci to najlepsza emerytura i satysfakcja na starosc..
Wyobrazasz sobie Daniel- miec 60 lat i powiedziec- duzo wychlalem w zyciu i ... nic wiecej nie osiagnalem

Daniel wystarczy, że ZUSy będą płaciły na Twoją emeryturę hehe

a zawsze to ktoś będzie z samochodem, żeby nas odwieźć do domu starców

aaaa nie wiem, nigdy nie zakładałem, że osiągnę taki wiek może dożyję wieku produkcyjnego, tj. 40stki

ja jeszcze "wczoraj" mialem 20-kilka lat... a teraz czuje sie na 30- mimo ze jestem przed 40
ale co- mam zrezygnowac z aktywnego zycia i czekac na smierc ???
nieeee- zobaczycie sami ze nie jest tak zle.
Daniel- nikt nie chcialby byc obciazeniem dla swoich dzieci ale milo bylo by wpasc w niedziele na obiad do syna z synowa majac 60 lat- czyz nie ?

przecie napisałem "może" ! tak to teraz wychodzi selektywne cytowanie

To już zależy tylko od Ciebie.

Możesz dzieci nawet i nie mieć ale dupę ktoś podcierać będzie musiał

Poza tym życie to nie tylko konsumpcja. W dużej mierze inwestujemy w wiedzę, praktykę, przyjaźń, doświadczenie. I nie koniecznie tylko poprzez finanse. Coś na pewno po sobie pozostawisz i raczej przewracałbyś się w grobie, gdyby miał to przejąć ktoś obcy.
Jeśli ktoś na starość będzie Tobie bliski to nikt inny jak własne dziecko/dzieci.

To teoria i standardowe myślenie jakie drzemie w podświadomości. Życie jednak bywa okrutne i w praktyce zdarza się inaczej i na przekór.

nieee- ale zapewnie jej pielegniarke i opieke na starosc,- bo jestem IM to winny.
I wpadam na obiady- regularnie kiedy jestem w PL
Daniel- majac rodzine i dzieci nie rezygnujesz z przyjaciol wiec nie stawiajmy tego- "albo to- albo to"
Ja jestem bardziej za modelem rodziny z "Rodziny Soprano"...

A pasja ?

Jest ona po to i dość często właśnie tak jest, że stanowi odskocznię od ponurej rzeczywistości jaka otacza każdego na jakimś etapie życia. Na początku bywa zainteresowaniem, któremu poświęcamy coraz więcej uwagi aż staje się w pewnym momencie nie kontrolowanym otoczeniem w którym odnajdujemy samych siebie. Często towarzyszy ona Nam, gdy reszta życia jakoś się toczy wraz z dobrymi i złymi przerywnikami. Gdy jednak jest źle, to koliduje ona z tym, co w gruncie rzeczy jest sensem życia. Bez sensu życia natomiast człowiek zatraca swoją pasję i popada w nudę......bo nie ma już tych przerywników, przed którymi by uciekał.

Jesteśmy tylko ludźmi, którzy z natury uwielbiają się w coś angażować, by mieć jakąś cząstkę siebie w czymś lub nawet i w kimś.

za bardzo jestem pijany zeby Ci odpisac- ale zgadzam sie z Toba...

Powiedzmy, że i ja jestem trzeźwy w stanie obecnym

Po trzeźwemu bym tego nie napisał